بسم الله الرحمن الرحیم
- گفت فلانی طلبه زاهد و ساده زیستی است و در قید پوشش و رسیدگی به وضعیت ظاهری و آراستن سر و صورت خود نیست حتی گاهی به شستشوی منظم لباس هم اهمیّت نمی‌دهد، حتی گاهی لباس رسمی خود را بیرون آورده و با لباس مردم عادی رفت و آمد می کند..
- گفتم : ماشاءالله به تحلیل و نتیجه گیری شما ، آنچه از ایشان نقل کردید نه تنها کمال و مثال زدنی نیست بلکه نوعی بی انضباطی و انتخاب زهد نادرست است زیرا که :
- یکم : ساده زیستی و زهد اصیل و واقعی به مصرف بهینه و متعادل امکانات و کارایی بالا و نیکو اطلاق می شود.
- دوم : وضعیت پاکیزگی لباس و آراستگی آن به ویژه در حضور اهل ایمان و در جامعه مورد تاکید و پسند اسلام است.
- سوم : پوشش مناسب در حد توان ، مایه آبرو و حفظ شخصیّت و کرامت انسان ، بویژه انسان با ایمان است.
- چهارم : بعد از برگزاری مراسم رسمی عمامه گزاری و تعهّد مبنی بر پوشش دائمی لباس ، عدم استفاده از لباس رسمی و بیرون آوردن آن به بهانه های واهی، عرفا و چه بسا شرعا جایز نیست و باعث وهن روحانیت است.
- آری آراستگی در برقراری و استحکام روابط تأثیرگذار است و این حقیقت انکار ناپذیر در سراسر هستی مشهود است. پیشوایان ما نیز به اهمیّت آن اشاره داشته و خود پیش از هر شخص دیگری آن را به کار بسته و از محبوبیّت آراستگی نزد خداوند خبر داده اند.
- پیامبر اکرم(ص) می فرماید:
اِنّ اللَه یُحِبِّ الجمالَ و التجمیل و یکره البُؤسَ و التّباؤُسَ؛
- خداوند زیبایی و آراستن را دوست دارد و از نپرداختن به خود و خود را ژولیده نشان دادن ، کراهت دارد.[کافی]
- و نیز میفرمایند:
- ان الله یُحِبُّ مِن عبیده اذاخرج الی اخوانه ان یَتَهَیّأَ لهم وَ یَتَجَمَّلَ؛
- خداوند دوست می دارد که چون بنده اش به سوی برادرانش بیرون می آید، خود را برای آنها آماده و زیبا سازد .