گفت: فلانی چه طلبه باحالی است! اهل شوخی و طنز و سرگرمی است، و از هیچ کس هم خجالت نمی‌کشد، شوخی‌های او محدودیت ندارد، فقط می‌خواهد افراد را بخنداند و سرخوش باشد و باشند…
گفتم: به تحلیل شخصیّت او کار نداریم، اما در مورد اخلاق خاص و ویژه ایشان باید بگوییم:
اولاً: اهل بیت (ع) به عنوان مربیان شایسته و تمام عیار، ما را بدین نکته رهنمون شده‌اند، که شوخی زیاد از وقار و متانت انسان در نزد افراد می کاهد!
ثانیاً: شوخی‌های خارج از محدوده‌ی اخلاق و نامفید، نوعی وقت تلف کردن است و لغو به حساب می آید!
ثالثا:ً شوخی‌های بدون رعایت قوانین اخلاقی، بدآموزی های فراوانی دارد، که گاهی بسیار زیان آور است!
رابعاً: تعادل و رعایت فضائل در همه‌ی امور مورد تاکید اسلام است…
آری..! بذله‌گويي و مزاح، يكي از موارد حسن رفتار است، ولي بايد توجه داشت كه از جمله آفات زبان، كه مانند ديگر آفات آن، آثار سوء و عواقب خطرناكي را به دنبال دارد، مزاح و شوخي است! به همين جهت، در آداب ديني براي مزاح و شوخ‌طبعي حدّ و مرزي مشخصی معیّن شده است .
قال رسول الله (ص) : (( كَثرَةُ المِزاحِ تَذهَبُ البَهاءَ وَ توجِبُ الشَّحناءَ؛))
شوخى زياد، ارج و احترام را مى برد و موجب دشمنى مى‌شود.عیون الحکم و المواعظ ص 390 ، ح 6611
